Eine künstlerische Position von Parastou Forouhar zum Jugendstil – die Künstlerin und Aktivistin nimmt in ihrer Studiopräsentation ein für den Jugendstil signifikantes Phänomen in den Blick: das systematische Ornament. Für die Schau hat sie ein eigenes Werk geschaffen.
Kuratorin: Dr. Schoole Mostafawy. Mehr Info
Die Einführungsrede der Kuratorin finden sie am Ende dieses Posts.
Boxenstopp, Im Rahmen von „Das Feministische Kapital“
Read More
هر سال در این روزها آماده سفر به تهران می‌شدم تا در یکم آذرماه، روز قتل پدر و مادرم، یاد آن دو را در خانه و قتلگاه‌شان گرامی بدارم. هر سال به همراه برادرم آرش، فراخوانی خطاب به همگان منتشر می‌کردم برای شرکت در این بزرگداشت این سالگرد زمینه‌ای فراهم می‌آورد برای یادآوری دادخواهی ناتمام این جنایت‌های سیاسی و پافشاری بر پیشبردش، و نیز فرصتی برای گرامی‌داشت یاد جان‌باختگان: پروانه فروهر، داریوش فروهر، محمد مختاری، محمدجعفر پوینده، مجید شریف، پیروز دوانی، حمید حاجی‌زاده و کارون، فرزند خردسالش.
این آیین، امکانی می‌گشود برای پافشاری بر حق یادآوری، دادخواهی و بزرگداشت قربانیان سرکوب؛ برای ایستادگی بر حق دگراندیشی و آزادی بیان. از همین‌رو بود که به مرور این سفر پاییزی همراهان بسیار یافت؛ چه آنها که در ایران بودند و در روز موعود تلاش می‌کردند از صف گماشتگان مسلح بگذرند تا به‌رغم تهدید و سرکوب، خود را به آن خانه و قتلگاه برسانند، و چه آنها که دور بودند یا در تبعید، و به قول خودشان دل‌شان را همراه این سفر می‌کردند. از راه دور چشم به آن خانه و قتلگاه می‌دوختند تا تپش مقاومت را پی بگیرند، خبرها و عکس‌ها را دست‌به‌دست بگردانند و به همبستگی با این حرکت دادخواهانه بیافزایند
هر سال این سفر برای من تجدید عهد بود با پدر و مادر جان‌باخته‌ام، با یادهای زندگی ومبارزه سیاسی آن دو، که آن خانه به حافظه سپرده است؛ تجدید مهر بود با مفهوم مردم و میهن، آنگونه که آنها از خود به یادگار گذاشته‌اند؛ یادآوری جنایت گماشتگان حکومتی در آن خانه؛ و تجدید قول و قرار با تک تک یارانی که بار دادخواهی را با آنان تقسیم کرده‌ام.
هر سال این سفر به من امکان و نیروی ایستادگی داده است؛ ایستادگی در برابر ستم و انکار حاکمان، در برابر فراموشی و مماشات مردم. سال‌هاست که “خود بودن” من به این سفر وابسته شده است؛ به آن دو ساعت در عصر روز یکم آذرماه که پدر و مادرم را کشتند، و من هرسال از مردم طلب حضور کرده‌ام در آن خانه؛ به آن حضور که در اعتراض به حذف صاحبان آن خانه شکل می‌گرفت و اینگونه امتداد حضور کشته‌شدگان می‌شد، تحقق آرمان‌های بلندشان را پی می‌گرفت و نوید می‌داد.
Meine Eltern, Parvaneh und Dariush Forouhar, zwei führende oppositionelle Politiker, die Jahrzehnte für Demokratie und Rechtstaatlichkeit gekämpft haben, waren die ersten Opfer dieser Reihe von Morden. Mohammad Mokhtari und Mohammad Djafar Pouyandeh, zwei Mitglieder des Schriftstellerverbandes, Madjid Sharif und Piruz Dawani, politische Aktivisten und der Dichter, Hamid Hadjizadeh zusammen mit seinem zehnjährigen Sohn Karoun waren weitere Opfer dieser Verbrechen.
Aus dem Anlass der Jahrestag dieser Morde bin ich jedes Jahr im Monat November nach Teheran gereist. Jedes Jahr habe ich gemeinsam mit meinem Bruder einen Aufruf veröffentlicht und zum Gedenken in das Haus unserer Eltern, welches auch zu ihrer Ermordungsstätte wurde, eingeladen.
Auch wenn seit Jahren eine Zusammenkunft an dem Todestag der Forouhars durch die Kontrollorgane des Regimes erschwert, sogar verhindert wurde, bot dieser Anlass eine Möglichkeit, um Erinnerungsarbeit zu leisten, das Thema erneut an die Öffentlichkeit zu bringen und eine Gemeinschaft zu bilden, die die Aufklärung der politischen Verbrechen im Iran einfordert. Die Reise nach Teheran an jeden dieser Novembertage, gab mir die Möglichkeit an diesem Prozess festzuhalten und sie voranzutreiben. Read More
WÄNDE I WALLS
»Könnten diese Wände nur reden« – ganz im Sinne dieser Redewendung spürt die Ausstellung der künstlerischen Auseinandersetzung mit der Raumgrenze Wand nach. Gezeigt werden 30 internationale Positionen von 1966 bis 2020, in denen Wände unterschiedlich thematisiert werden.
Bei der Ausstellung zeige ich eine Tapeten-Installation:
Undercover, 2020, digitalprint on Blueback Paper
Eine Installation im Auftrag der Kunst- und Kulturstiftung Opelvillen
The latest version of Written Room is a permanent piece for public space. The work is commissioned by the Swiss canton of Graubünden and is placed on the forecourt of the “sinergia”, the canton administration center in Chur West.
The artistic intervention in “sinergia” is curated by Susann Wintsch.
Street paint on asphalt, 2020
Körper. Blicke. Macht. Eine Kulturgeschichte des Badens
Die Mörder meiner Eltern, Parastou Forouhar
In den 1990er Jahren ließ das Regime zahlreiche oppositionelle Intellektuelle umbringen. Die Verbrechen werfen ihre Schatten bis in die Gegenwart.
Das iranische Regime führt einen eigentlichen Bilderkrieg
Wandmalereien, Musik, Filme, Videos – die Islamische Republik bringt ihre Botschaft mit vielerlei Mitteln ans Volk. Aber die Künstlerin Parastou Forouhar sieht die Propagandamaschinerie zunehmend zwischen Lügen und Blamage versinken.
Link hier
25. Januar – 8. März 2020
Die Ausstellung im Kunstverein Wilhelmshöhe Ettlingen zeigt Fotoarbeiten sowie digital generierte Zeichnungen und plastische Arbeiten. 
یادبود، این بار در متن فاجعه‌ای دیگر
روز جمعه ۲۴ آبان‌ماه ۱۳۹۸، یک هفته پیش از بیست‌ویکمین سالگرد قتل سیاسی مادر و پدرم، پروانه و داریوش فروهر، به تهران رفتم تا مانند سال‌های پیش این روز را در خانه و قتلگاه آن دو عزیز بگذرانم و به اتکای جمعی وفادار، در برگزاری آیین بزرگداشت بکوشم.
جمعه پایان یافته بود و شنبه به روز نرسیده بود که به تهران رسیدم. از عزیزانم که دنبالم آمده بودند خبر تکان‌دهنده‌ی آن روز را شنیدم که دولت یک‌شبه و بدون هیچ زمینه‌سازی و هشدار به مردم، قیمت بنزین را سه برابر کرده است؛ راننده تاکسی از بازگشت به دوران ارباب رعیتی و خانخانی می‌گفت، از فشاری که کمر همه را جز «دارودسته‌ی خودشان» خواهد شکست، از پا گرفتن اعتراض در شهر با بستن چند بزرگراه و ورودی چند پمپ‌بنزین. در حرف‌هایی که رد و بدل می‌شد خشم انگار هنوز زیر لایه‌ای از بهت و ناباوری مانده بود. هنوز قطعیت این حکم، که مترادف اوج‌گیری فقر و فلاکت بود، باورکردنی نمی‌نمود. اما در حرف‌ها امیدی به عقب‌نشینی از سوی حکومت هم حس نمی‌شد. حکومت بن‌بستی برای مردم ساخته بود که
باورش مشکل می‌نمود و هنوز کسی مشت به دیوارهایش نکوبیده بود.
Das Werk von Parastou Forouhar reflektiert die Begegnung von Orient und Okzident, von Krisengebiet und Komfortzone, von Zwangsordnung und kultureller Freiheit. Die 1962 in Teheran geborene Künstlerin absolvierte ihre Ausbildung zunächst im Iran und setzte sie in Deutschland fort, wo sie heute lebt und arbeitet. Dabei entwickelte sie ein Werk, in dem sich die Schönheit der Ornamentik mit systemkritischen Inhalten verbindet, die ihre persönlichen Erfahrungen unter der Gewaltherrschaft des Mullah-Regimes spiegeln und zugleich einen allgemeingültigen Anspruch erheben.
Die täglichen Nachrichten aus dem Iran, die Meldungen und Geschichten, die in den sozialen Netzwerken der Iraner kursieren, treffen einen mittlerweile dermaßen schmerzhaft, dass man nicht einmal mehr in der Lage ist, ein Posting zu kommentieren oder aus Verbundenheit paar Sätze zu einem Bild zu schreiben. Als ob die Begriffe nicht mehr in der Lage wären, den Sinn zu übertragen. Sie kratzen an der Oberfläche und ziehen weiter. Was übrig bleibt, ist Ratlosigkeit. Ein Seufzen. Oder Schimpfwörter, die man aus Anstand herunterschluckt.
خبرها و روایت‌ها این روزها چنان مایه‌ی بهت و دردند که حتی گاهی در نوشتن یک خط تفسیر زیر یک پست یا دو جمله همدلی در کنار یک عکس در می‌مانم. انگار واژه‌ها در بیان کم می‌آورند، در سطح می‌غلتند و می‌گذرند، حس آدمی در بهت و خشم دست وپا می‌زند، آخ و آه می‌شود… پس‌ماندش می‌شود ناسزا که می‌کوشی با نهیب خودداری آن را فروخوری. آنچه می‌خوانید را در امتداد این ناتوانی از تبیین نوشته‌ام، کلنجاری ست در وصف حال.
Read More
Eröffnung am Freitag, 07. Juni 2019
Zuzanna Czebatul, Angela Fette, Sina Folwaczny, Parastou Forouhar, Kalin Lindena, Mona Mahall / Asli Serbest, Anne Pöhlmann, Rebecca Ann Tess, Anke Weyer, Adrian Williams
Parastou Forouhar wird im Jahre 2019 im Rahmen eines Fellowships des Gutenberg Forschungskollegs der Johannes Gutenberg-Universität Mainz (JGU) eine fünfjährige Professur an der Kunsthochschule Mainz antreten.
چهاردهم اسفندماه سالمرگ مصدق است.
در بزرگداشت یک‌صدوسی‌وششمین زادروز وی در یکم جولای ۲۰۱۸ در شهر کلن مراسمی برگزار شد به همت جمع عزیزی که سال‌هاست سنتی را، که در نیمه‌ی دهه‌ی پنجاه خورشیدی پدر و مادرم و همراهان سیاسی آنها در حزب ملت ایران پایه گذاشتند، پی گرفته‌اند. از من به عنوان سخنران دعوت کرده بودند. متن زیر حاصل کار دوباره بر گفتار آن روز است که حالا در سالمرگ مصدق منتشرش می‌کنم.
Bilder der Eröffnung und der Tanzperformance von Silke Wiegand
Kuratiert von Christian Kaufmann und Sonja Müller
17. Januar 2019, Abgeordnetenlobby des Berliner Reichstagsgebäude:
Mit der Ausstellung will der Bundestag an die Einführung des Frauenwahlrechts vor 100 Jahren erinnern und den Fokus einmal ausdrücklich auf Künstlerinnen richten.
Für weitere Infos
Read More
سالگردها وقتی به عددهای رند می‌رسند انکارناپذیرتر می‌شوند. انگار قطعیت عدد، سنگینی بار تاریخ را بیش از پیش در خود حمل می‌کند. گذشته خود را با شدت به اکنون پرتاب می‌کند تا لزوم یادآوری و تأمل را به رخ ما بکشد. امسال سی سال پس از تابستان ۶۷ و بیست سال پس از پاییز ۷۷ است
از ماه‌ها پیش از این سالگردها انگار ضربان فرا رسیدن‌شان حس می‌شد. در تعلیق میان گذشته و اکنون برای بسیاری از ما که دغدغه‌ی پیشبرد دادخواهی را داریم، پرسش این بود که
چگونه یادآوری کنیم؟
چگونه می‌توان از یادآوری نیروی استقامت و اعتراض استخراج کرد؟
چگونه از دلِ رنج، تعمق و آگاهی بیرون کشید و گرفتار کلیشه‌هایی نشد که پویایی بازخوانی و امکان تأمل را مسدود می‌کنند؟
نخستین سندهای رسمی که پس از قتل داریوش و پروانه فروهر صادر و به من به عنوان بازمانده‌ی آنان تحویل داده شد دو «گزارش معاینه جسد» از سازمان پزشکی قانونی کشور بود. گزارش‌ها تاریخ ندارند، اما تاریخ معاینه در هر دو مورد ساعت ۹ صبح روز۲ آذر ۱۳۷۷ ذکر شده است؛ یک روز پس از قتل پدر و مادرم
متن‌ها راویت سخت‌کشی یک زن و یک مرد هستند. چنان تکان‌دهنده‌اند که نادر و استثناء به نظر می‌آیند. اما در طی سال‌ها آنقدر در روایت‌های قتلهای سیاسی تکرار شده‌اند که باید آنها را نمونه‌هایی از یک روند و روال دانست. پس می‌توان این دو گزارش را به صورتی نمادین روایت خشونتی دانست که بر جان و تن دگراندیشان و مخالفان سیاسی سرزمین ما روا شده است
دادخواهی قتلهای سیاسی آذر ۷۷ امسال ۲۰ساله می‌شود. این سالگرد را مجالی دیدم برای گفت‌و‌گو و تبادل نظر درباره‌ی این تجربه‌ی ۲۰ساله
در بازبینی این راه طی شده پرسش‌هایی را که در برابر خود یافته‌ام با کسانی که از منظر تجربه‌ی من در این مسیر نقش اساسی داشته‌اند به گفت‌و‌گو گذاشتم با این امید که این بررسی نقادانه فراتر از این مجموعه مورد توجه و گفت‌و‌گو قرار گیرد و دیگران را نیز به تأمل و مشارکت برانگیزد
Die politischen Morde vom Herbst 98 jähren sich nun zum 20. Mal. Auch in diesem Jahr werde ich aus diesem Anlass nach Teheran reisen, um meiner Eltern, Parvaneh und Dariush Forouhar, zu gedenken.
Ich schreibe Ihnen, um Sie vor meiner Abreise um Ihre Solidarität beim Gedenken an die Opfer und bei der Förderung der Aufklärung dieser politischen Verbrechen zu bitten, dem Parvaneh und Dariush Forouhar, führende oppositionelle Politiker, zum Opfer gefallen sind, ebenso wie Mohammad Mokhtari und Mohammad Djafar Pouyandeh, Mitglieder des Schriftstellerverbandes, Madjid Sharif und Piruz Dawani, politische Aktivisten,und der Dichter Hamid Hadjizadeh zusammen mit seinem zehnjährigen Sohn Karun.
Ausstellung zur Auftakt meiner Professur in der Kunsthochschule Mainz
پروانه اسکندری-فروهر: ۲۹ اسفند ۱۳۱۷- ۱ آذر ۱۳۷۷
هر سال در این روزهای دم عید، در این ایام که او چشم بر جهان گشوده بود، یاد نازنینش، زیبا و فرار، مثل آن پروانه که نامش بود دور و برم می‌چرخد، و هنوز انگار شور زندگی‌اش با تلخی آن مرگ که نصیبش شد می‌جنگد
چند سطر زیر از کتاب «بخوان به نام ایران» در وصف اوست در چشم‌های کودکی من
